Kurs indywidualny +40% ceny
TDI Extended Range Diver to kurs przeznaczony dla doświadczonych nurków, którzy chcą poszerzyć swoje umiejętności w zakresie głębokiego nurkowania dekompresyjnego. Podczas szkolenia uczestnicy uczą się zaawansowanego planowania nurkowań, zarządzania gazami oraz wykorzystania nitroksu i tlenu do skracania przystanków dekompresyjnych. Kurs rozwija również umiejętności związane z konfiguracją sprzętu technicznego oraz procedurami awaryjnymi na dużych głębokościach.
Kurs TDI Extended Range Diver kładzie szczególny nacisk na kontrolę pływalności, świadomość sytuacyjną i procedury bezpieczeństwa, które są kluczowe dla nurkowań na większych głębokościach, zwłaszcza na powietrzu. Jest to również etap przygotowawczy dla osób planujących dalszą edukację i uczestnictwo w kursie Trimix Diver lub Advanced Trimix Diver.
Po ukończeniu szkolenia absolwent otrzymuje certyfikat jednej z najbardziej rozpoznawalnych światowych organizacji nurkowych.
Limit 55 metrów wynika głównie z dwóch czynników: narkozy azotowej oraz zwiększonego ryzyka toksyczności tlenu. Na większych głębokościach azot działa silniej narkotycznie, co może prowadzić do utraty koncentracji, błędów decyzyjnych i opóźnionych reakcji. Dodatkowo, ciśnienie parcjalne tlenu na powietrzu staje się niebezpiecznie wysokie, co zwiększa ryzyko zatrucia tlenem (CNS). Dlatego w nurkowaniu głębszym niż 55 m stosuje się trimiks, który redukuje działanie azotu i tlenu poprzez dodanie helu.
Jest bezpieczne, ale tylko pod warunkiem odpowiedniego przeszkolenia, planowania i stosowania procedur awaryjnych. Nurkowanie na powietrzu w zakresie technicznym wiąże się z wyższym ryzykiem niż nurkowanie rekreacyjne, głównie ze względu na dekompresję, narkozę azotową i duże zużycie gazu. Kluczowe są: dobry stan psychofizyczny nurka, znajomość procedur awaryjnych, redundancja sprzętu oraz właściwe planowanie nurkowania.
Największe zagrożenia to:
Tak, narkoza azotowa jest jednym z głównych ograniczeń w nurkowaniu na powietrzu. Jej nasilenie rośnie wraz z głębokością i może powodować:
Każdy nurek reaguje na narkozę inaczej, dlatego ważne jest poznanie swoich indywidualnych granic i reagowanie na pierwsze objawy. Doświadczeni nurkowie stosują różne strategie, takie jak powolne głębokie oddychanie, powolne zmiany głębokości, unikanie nurkowania głęboko przy małej widoczności, a także proste procedury nurkowe, które minimalizują konieczność podejmowania skomplikowanych decyzji na dużej głębokości.
Technicznie jest to możliwe, ale niezalecane. Powietrze zawiera 79% azotu, co oznacza, że podczas dekompresji organizm bardzo wolno eliminuje ten gaz. Znacznie skuteczniejszym rozwiązaniem jest użycie nitroksu o wysokiej zawartości tlenu (np. EAN50) lub czystego tlenu na płytkich przystankach, co znacznie skraca czas dekompresji.
Długie przystanki na powietrzu mają dwie główne wady:
Dlatego w nurkowaniu technicznym stosuje się gazy dekompresyjne, które pozwalają na szybsze i bezpieczniejsze usuwanie nadmiaru azotu z organizmu.
Dekompresję w nurkowaniu technicznym można planować na dwa sposoby: przy użyciu tabel lub komputera nurkowego. Tabele wymagają wcześniejszego zaplanowania całego nurkowania i trzymania się ustalonego harmonogramu przystanków. Dają pełną kontrolę nad profilem nurkowania, ale są mniej elastyczne – każda zmiana czasu dennego wymaga zastosowania planu zapasowego. Z kolei komputery nurkowe na bieżąco dostosowują dekompresję do rzeczywistego profilu nurkowania, co zwiększa wygodę i elastyczność, ale stwarza ryzyko awarii i nadmiernego polegania na elektronice.
Najlepszym podejściem jest łączenie obu metod – komputer ułatwia kontrolę nad profilem nurkowania, ale nurkowie powinni zawsze mieć zaplanowane tabele jako backup. W razie awarii elektroniki znajomość tabel dekompresyjnych i umiejętność ręcznego planowania wynurzania są kluczowe dla bezpieczeństwa.
